Hoe Pierluigi van een nood een deugd maakt Had je Pierluigi een paar jaar geleden gezegd dat hij nu een aanstormend talent op de 100 en 200 meter sprint zou zijn, dan had hij je nooit geloofd. En al helemaal niet op een sportblade. Hij, hardlopen? Zo hard dat het Olympisch niveau zou kunnen worden? Zonder zijn linker onderbeen? Ondenkbaar! Toch werd zijn leven niet veel later compleet op zijn kop gezet. ‘De stopknop van mijn leven werd keihard ingedrukt. Het perspectief was in een klap weg.’ En toch bleek dat alles behalve waar. Nu, vijf jaar later, zit PierLuigi op een zonovergoten terras en blikt hij terug op die inktzwarte periode en hoe hij vervolgens in een korte periode van revalidant uitgroeide tot aanstormend paralymisch talent op de 100 en 200 meter. ‘Ik was 19, had een leuk leven met veel vrienden, sporten en uitgaan, maar wist niet zo goed wat ik wilde. Na mijn eerste jaar mbo ging werkervaring opdoen in een tabaksfabriek. Daar verloor ik door een afschuwelijk ongeluk met een defecte machine mijn linker onderbeen. Mijn wereld stortte volledig in, ik was de zin en het vertrouwen in het leven volledig kwijt. Het waren mijn familie en vriendin waarvoor ik in die periode doorging, maar zelf zat ik heel diep. Het gaat nu beter, maar praten over mijn ongeluk doe ik nog steeds niet graag. En dat ik een onderbeen mis, zou ik het liefst gewoon negeren. Er zijn zelfs vrienden die pas sinds kort weten dat ik een prothese draag. Ik heb wel andere onderwerpen te bespreken.’
Jezelf laten zien Toch wil Pierluigi zijn verhaal graag delen. Waarom? ‘Het gaat momenteel zo lekker met het hardlopen, dat ik hier graag serieuze stappen in wil gaan zetten. Dat Livit mij daarin wil begeleiden en ondersteunen, vind ik echt geweldig. En voor mij een van duwtjes in mijn rug om mezelf te durven laten zien. Ik plaatste een tijdje geleden voor het eerst een story op Insta. Die verdwijnt toch na 24 uur, dus redelijk veilig, dacht ik. Maar daar werd zo vaak en tof op gereageerd, dat me dat wel een soort kracht gaf. Ook het hardlopen zelf heeft me enorm gesterkt. Letterlijk, maar ook tussen mijn oren. Twee jaar geleden ben ik ermee begonnen, niet omdat ik dat per se zo graag wilde, maar omdat mij geadviseerd werd te gaan sporten. Hardlopen kwam toen per toeval op mijn pad. Inmiddels train ik twee keer per week op Papendal. Hardlopen maakt me vrij, zowel in mijn hoofd als in mijn lijf. Op de atletiekbaan zijn mijn mogelijkheden onbegrensd, daar voel ik me niet meer gehandicapt.’
Paralympics Het ongeluk en de gevolgen daarvan zijn nog ongenezen wonden en zijn sportcarrière is amper van start; een prachtig moment om Pierluigi te gaan volgen op zijn sportieve en persoonlijke pad. En wie weet eindigen we wel in Parijs of nog verder? Want zijn ambities zijn groot. ‘Ik ben niet van de lange termijnplanning en na mijn ongeluk al helemaal niet meer. Ik wil iets hebben om naartoe te werken, dus heb ik tegen mezelf gezegd dat ik alles wil geven om in 2024 mee te doen aan de Paralympics in Parijs op het onderdeel 100 of 200 meter sprint, of allebei. Op dit moment ligt mijn persoonlijk record op 12,35 sec, maar om een Olympische tijd neer te zetten, moet daar nog minimaal 1,30 sec af. Ik heb mezelf dus een flinke uitdaging gegeven.’
Van basketballen met vrienden naar hardlopen met een blade Hoe is Pierluigi – die tot voor zijn ongeluk fanatiek aan basketballen deed – eigenlijk bij het hardlopen uitgekomen? ‘Dat zou ik inderdaad zelf nooit bedacht hebben. Omdat ik zeer voorspoedig revalideerde, stelde mijn revalidatiearts bij Libra Revalidatie in Tilburg al vroeg in het traject voor om te gaan sporten. Rolstoelvoetbal leek haar wel wat. Alleen mij niet, was net blij dat ik die niet meer dagelijks nodig had! Niet lang daarna kreeg ik de mogelijkheid om te gaan hardlopen op een blade. Mijn voormalige contactpersoon bij Livit regelde een leenblade voor me. Toen ik daar de eerste keer op wegliep, wist ik niet wat me overkwam. Voor het eerst sinds mijn ongeluk voelde ik me niet beperkt, het leek wel of ik vloog! Xander, de trainer van mijn loopgroep bij Eindhoven atletiek, zag al snel een talent in mij en stelde een keuring bij Papendal voor. Ik kwam erdoor, maar toen was de leenperiode van mijn blade voorbij en stond ik langs de kant in plaats van op de baan. Gelukkig hebben mijn advocaat, revalidatiearts en Livit adviseur er samen voor gezorgd dat ik een eigen sportblade kreeg. Die is me inmiddels heilig!’ Momenteel traint Pierluigi twee keer per week op Papendal en haalt hij mooie tijden op zijn eerste wedstrijden.
Succes niet verzekerd, avontuur wel! ‘Ik vind het trainen inmiddels zo leuk, dat ik er het liefste de hele dag mee bezig ben. Daarbij hou ik wel van mezelf uitdagen en wil ik graag winnen. Ik voel dat hoe meer ik train, hoe beter ik word. Mijn limiet is nog lang niet bereikt en ik ben gewoon heel nieuwsgierig naar waar ik uitkom. Hoe mijn pad gaat lopen weet ik niet, maar ik vind het tof om vanaf het begin mijn verhaal te delen. Het eerlijke verhaal, van vallen en opstaan. Het ongeluk heeft me mijn been en mijn onbezorgdheid afgenomen. In de jaren waarin je normaal als jongvolwassene het leven ontdekt en viert, was ik aan het overleven. Die jaren krijg ik niet terug. Maar mijn vrijheid pakt niemand mij af. Ik heb een grote sportambitie die ik wil waarmaken, wat er allemaal bij komt kijken en wat dat met me doet, wil ik graag vertellen. Of het een succes wordt? Geen idee. Dat is misschien nog wel het spannendste van mijn verhaal.’
